Fenomenologie van het proces van bewijzen in strafzaken In deze bijdrage staat de activiteit van bewijzen in strafzaken centraal. Betoogd wordt dat de vigerende rationalistische opvatting van strafrechtelijk bewijzen eraan voorbij gaat dat het bewijzen zich allereerst voltrekt op een vóór-reflectief niveau. Het primaire blikveld van de mens is namelijk niet het objectiverende kennen, zoals in de rationele bewijstheorieën wordt voorondersteld, maar de praktische relatie tot de wereld. In dit kader wordt eerst de filosofische achtergrond van de rationalistische bewijsopvatting in (...) kaart gebracht, in het bijzonder de invloed van Aristoteles en Descartes. Vervolgens worden de daaruit voortkomende bevindingen aan de hand van ideeën en inzichten die zijn ontleend aan de existentiële fenomenologie kritisch gewaardeerd. Dit leidt tot de uiteenzetting van een hermeneutische opvatting van strafrechtelijk bewijzen. (shrink)

Welcoming the Other in a Pandemic Society This contribution explores the meaning and scope of solidarity with the emergence of the coronavirus discourse as formulated by politicians in order to make sense of the virus. It offers a poststructuralist account drawing on discourse theory together with insights from Levinas and Derrida. This leads to a critical reflection on the prevailing view of solidarity as secondary and derivative to corona policies, because solidarity is often subjugated to hegemonic meanings of efficiency. Instead, (...) the argument is made that solidarity refers to the unique responsibility to which the other as wholly other commands me. This appeal for responsibility, that is presented in the face of the other, is to be assumed in the distance between the rules and the singularity of the situation. Accordingly, solidarity is described as a paradox of dependence (calculability) and independence (beyond calculation), that appears in a moment of undecidability, for it can never be overcome. (shrink)

Fenomenologie van het proces van bewijzen in strafzaken In deze bijdrage staat de activiteit van bewijzen in strafzaken centraal. Betoogd wordt dat de vigerende rationalistische opvatting van strafrechtelijk bewijzen eraan voorbij gaat dat het bewijzen zich allereerst voltrekt op een vóór-reflectief niveau. Het primaire blikveld van de mens is namelijk niet het objectiverende kennen, zoals in de rationele bewijstheorieën wordt voorondersteld, maar de praktische relatie tot de wereld. In dit kader wordt eerst de filosofische achtergrond van de rationalistische bewijsopvatting in (...) kaart gebracht, in het bijzonder de invloed van Aristoteles en Descartes. Vervolgens worden de daaruit voortkomende bevindingen aan de hand van ideeën en inzichten die zijn ontleend aan de existentiële fenomenologie kritisch gewaardeerd. Dit leidt tot de uiteenzetting van een hermeneutische opvatting van strafrechtelijk bewijzen. (shrink)